Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νιώθουμε ένα βάρος μέσα μας. Μια θλίψη χωρίς προφανή λόγο. Δεν μπορούμε πάντα να εξηγήσουμε το “γιατί”, αλλά αισθανόμαστε πως κάτι αλλάζει. Σαν κάτι παλιό να μην μας ταιριάζει πια – ένας τρόπος σκέψης, μια συνήθεια, ένας ρόλος, μία πεποίθηση που κάποτε μας βοηθούσε αλλά τώρα μας περιορίζει.
Αυτό το εσωτερικό “ανακάτεμα” είναι συχνά το πρώτο σημάδι ότι μέσα μας ξεκινά μια αλλαγή. Μπορεί να μη γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά υπάρχει μια έντονη ανάγκη να απελευθερωθούμε από αυτή την αναστάτωση, να βρούμε μια νέα ισορροπία. Συνήθως σκεφτόμαστε: «Δεν θέλω να αισθάνομαι έτσι».
Κι όμως, αυτά τα συναισθήματα δεν είναι “λάθος”. Είναι ένα σημάδι ότι δεν μπορούμε – και ίσως δεν πρέπει – να επιστρέψουμε στο «πριν». Είναι η ψυχή μας που μάς δείχνει πως έχει έρθει η ώρα για εξέλιξη.
Η εσωτερική αλλαγή, όμως, συχνά φέρνει και απώλεια. Αφήνουμε πίσω πλευρές του εαυτού μας που μέχρι πρότινος μας ήταν γνώριμες ή και αγαπητές. Ίσως είναι ο ρόλος του «δυνατού» που δεν ζητά ποτέ βοήθεια. Ίσως είναι η ανάγκη να είμαστε πάντα αρεστοί, ακόμα και σε βάρος του εαυτού μας. Ίσως είναι ένα παλιό σχήμα που μάθαμε στην παιδική ηλικία και που πια δεν μας εξυπηρετεί.
Αυτή η «παραίτηση» από το παλιό εαυτό, όσο χρήσιμη κι αν είναι, μπορεί να πονάει και κάποιες φορές να μοιάζει με μια ήπια, υπόγεια μορφή κατάθλιψης. Είναι μια φυσική αντίδραση στην αλλαγή, όχι απαραίτητα μια παθολογία. Είναι η σιωπηλή, εσωτερική διεργασία που προηγείται της προσωπικής μας ωρίμανσης.
Και αυτή η διαδικασία δεν συμβαίνει μόνο στο μυαλό. Το σώμα μας συχνά κουβαλά πρώτα αυτό που η ψυχή ακόμα παλεύει να καταλάβει. Ένα σφίξιμο στο στήθος, ένας κόμπος στο στομάχι, η κούραση που δεν εξηγείται, η αϋπνία, η τάση για απομόνωση η ένταση χωρίς προφανή λόγο, είναι όλα μηνύματα. Το σώμα μιλά, και μάλιστα πολλές φορές πιο ξεκάθαρα από τις σκέψεις μας.
Γι’ αυτό και η εσωτερική πορεία προς την κατανόηση περιλαμβάνει και το σώμα. Όταν στρέφουμε την προσοχή μας προς τα μέσα, παρατηρώντας όχι μόνο τι σκεφτόμαστε, αλλά και πώς νιώθουμε στο σώμα μας, δημιουργείται ο απαραίτητος χώρος για να ακουστεί η αλήθεια. Το σώμα δεν λέει ψέματα· είναι ο πιο άμεσος καθρέφτης του εσωτερικού μας κόσμου.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να θυμόμαστε ότι αυτός ο πόνος δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή. Είναι το σημείο μετάβασης. Όπως το χώμα πρέπει να «σκαφτεί» για να φυτευτεί κάτι καινούργιο, έτσι κι εμείς πρέπει μερικές φορές να περάσουμε από την αναστάτωση, για να δημιουργήσουμε χώρο για κάτι πιο αυθεντικό. Κάποιες φορές, αυτή η πορεία γίνεται πιο καθαρή όταν υπάρχει δίπλα σου ένα πρόσωπο που σε βλέπει, σε ακούει και σε συνοδεύει με κατανόηση. Όταν επιτρέπεις σε έναν άλλο άνθρωπο να είναι μάρτυρας της εσωτερικής σου διαδρομής.
Αρκεί να μην αγνοούμε τα σημάδια. Να δώσουμε χρόνο, προσοχή και φροντίδα σε αυτό που συμβαίνει μέσα μας. Να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει, να καταλάβει και τελικά να μεταμορφωθεί.
Μπορεί να μην έχουμε ακόμα όλες τις απαντήσεις και, αυτό είναι εντάξει. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε τα πάντα από την αρχή. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί. Και αυτή η πορεία, όσο δύσκολη κι αν είναι κάποιες φορές, αξίζει.
Γιατί στο τέλος της, δεν μας περιμένει απλώς μια βελτίωση, αλλά κάτι πιο βαθύ: η επαφή με τον αυθεντικό μας εαυτό.
Και ίσως το καλύτερο παράδειγμα να το δώσει η παρακάτω ιστορία:
Ο Αετός που Γεννήθηκε Ξανά:
Ο αετός είναι σύμβολο δύναμης και ελευθερίας. Ζει μέχρι 70 χρόνια, αλλά στα 40 του αντιμετωπίζει μια κρίσιμη στιγμή: Το ράμφος του λυγίζει, τα νύχια του δεν μπορούν να κυνηγήσουν και τα φτερά του βαραίνουν τόσο που δεν πετά. Έχει δύο επιλογές: να πεθάνει ή να περάσει μια δύσκολη δοκιμασία αναγέννησης. Επιλέγει τη δεύτερη. Ανεβαίνει σε μια βουνοκορφή και απομονώνεται. Εκεί: Σπάει το ράμφος του σε βράχια και περιμένει να ξαναβγεί. Τραβά τα νύχια του. Ξεριζώνει ένα-ένα τα παλιά φτερά του. Μετά από πέντε μήνες πόνου και απομόνωσης, ξαναγεννιέται. Δυνατός. Ελεύθερος. Έτοιμος να πετάξει για άλλα 30 χρόνια.
